Δευτέρα μεσημέρι

Είναι Δευτέρα μεσημέρι. Κάθεσαι στο μπαλκόνι. Παγερός αέρας διαπερνάει το σώμα σου. Δεν υπάρχει ήλιος στον ουρανό. Μόνο γκρίζα παραμορφωμένα σύννεφα. Κοιτάς στο δρόμο, παρατηρείς τους περαστικούς. Προσπαθείς να μπείς στο μυαλό τους. << Τι να σκέφτονται άραγε;>>  και συνεχίζεις. <<Πως να είναι η ζωή τους; είναι χαρούμενοι;>>  Ποτέ δεν θα μάθεις. Άλλοι φοράν ένα ζεστό και αισιόδοξο χαμόγελο. Άλλοι πάλι, μόνοι τους να περπατάν κάπως σκυθρωποί και δεν μπορείς να διακρίνεις καν το πρόσωπο τους. Όλοι όμως πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Ακόμα και στον τρόπο που χαμογελάνε. Κάποιων το χαμόγελο είναι ψεύτικο, ψυχρό, μουδιασμένο. Σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι. Ίσως την αδυναμία τους, ίσως το κενό στην ψυχή τους. Ποιος ξέρει;. Μετά το μάτι σου πέφτει στις πολυκατοικίες. Είναι τόσο γκρίζες, τόσο μονότονες. Όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Με κούρασαν. Δεν τις αντέχω. Νιώθω πάντα μια βαθιά θλίψη, μαραζώνω και μου χαλάει η διάθεση. Αρχίζει τώρα να ψιχαλίζει. Η βροχή καθαρίζει την πόλη. Την καθαρίζει απο την <<βρωμιά>> που έχουν οι πολυκατοικίες. Ο ουρανός έγινε σκούρος και άγριος. Η φύση δείχνει την κακή της πλευρά. Ο κόσμος κλειδώνεται στα σπίτια του κοιτάζοντας τους <<πέντε τοίχους>>. Όλοι κάθονται άπραγοι και δεν υπάρχει επικοινωνία πια σε μια οικογένεια. Πιστεύουν πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Περιμένουν. Τίποτα όμως δεν θα γίνει αν δεν πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία, αν δεν κάνουν κάτι. Η βροχή δυναμώνει και κρυώνω πολύ. Πάω μέσα στο σπίτι,έτσι κι αλλιώς ούτε εγώ μόνη μου μπορώ να αλλάξω την κατάσταση.