Κοιτάζω τα περιστέρια συχνά, παρατηρώ κάθε τους κίνηση. Σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμουν και εγώ. Αν μπορούσα να πετάω ψηλά, να φεύγω μακριά οταν νιώθω μόνη, να πετάω και να ξεχνάω τα προβλήματά μου. Θα ήθελα να 'μουν περιστέρι. Να νιώθω ελεύθερη στον ουρανό. Να βλέπω τους μίζερους ανθρώπους...

Ξεκίνησα να γράφω διηγήματα απο όταν ήμουν τετάρτη δημοτικού. Τότε βέβαια δεν υπήρχε η τωρινή ποικιλία θεμάτων. Ήταν πιο αφηρημένα. Έγραφα για ήρωες και ζώα. Σαν μικρό παιδί και εγώ. Μεγαλώνοντας βρήκα πιο συγκεκριμένα πράγματα να γράφω. Ονομάζονται κοινωνικά θέματα. Αφορούν την κοινωνία όπου ζούμε...

Είναι Δευτέρα μεσημέρι. Κάθεσαι στο μπαλκόνι. Παγερός αέρας διαπερνάει το σώμα σου. Δεν υπάρχει ήλιος στον ουρανό. Μόνο γκρίζα παραμορφωμένα σύννεφα. Κοιτάς στο δρόμο, παρατηρείς τους περαστικούς. Προσπαθείς να μπείς στο μυαλό τους. << Τι να σκέφτονται άραγε;>>  και συνεχίζεις....