Ξεκίνησα να γράφω διηγήματα απο όταν ήμουν τετάρτη δημοτικού. Τότε βέβαια δεν υπήρχε η τωρινή ποικιλία θεμάτων. Ήταν πιο αφηρημένα. Έγραφα για ήρωες και ζώα. Σαν μικρό παιδί και εγώ. Μεγαλώνοντας βρήκα πιο συγκεκριμένα πράγματα να γράφω. Ονομάζονται κοινωνικά θέματα. Αφορούν την κοινωνία όπου ζούμε και τις κακουχίες είτε που βιώνουμε είτε που βιώνουν άλλοι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας και εμείς δεν το γνωρίζουμε. 

  Κοιτάζω τα περιστέρια συχνά, παρατηρώ κάθε τους κίνηση. Σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμουν και εγώ. Αν μπορούσα να πετάω ψηλά, να φεύγω μακριά οταν νιώθω μόνη, να πετάω και να ξεχνάω τα προβλήματά μου. Θα ήθελα να 'μουν περιστέρι. Να νιώθω ελεύθερη στον ουρανό. Να βλέπω τους μίζερους ανθρώπους να τσακώνονται για τα λεφτά, για το τίποτα απο ψηλά. Να κουτσουλάω όσους μου ειναι αντιπαθείς. Σίγουρα θα το ήθελα πολύ, να κάθομαι στα κλεφτά στα μπαλκόνια και να βλέπω μέσα στα σπίτια και να φεύγω βιαστικά. Θα αγαπούσα περισσότερο απ το κάθετι τους ανθρώπους που με τάισαν πετώντας κάτω τα ψίχουλα απ το φαί τους. Για μενα η αγάπη θα είναι ψίχουλα, βλέπεις τη διαφορά; θα εκτιμάω ακόμα και τα αυτονόητα για σας,άνθρωποι. Με κυνηγάτε γιατί σας λείπει η αγάπη ή μάλλον δεν την βλέπετε. Αγάπη είναι όταν η μαμά σου σου λέει καθώς βγαίνεις απ το σπίτι: <<Έλα πρίν νυχτώσει>>. Αγάπη είναι όταν ο φίλος σου σου λέει όταν περνάτε το δρόμο: Μαλάκα πρόσεχε θα σε πατήσουν>> και σε τραβάει πίσω. Δεν έχετε μάθει να βλέπετε την αγάπη,άνθωποι και αυτό είναι μια βασική διαφορά σας απο τα περιστέρια.

Είναι Δευτέρα μεσημέρι. Κάθεσαι στο μπαλκόνι. Παγερός αέρας διαπερνάει το σώμα σου. Δεν υπάρχει ήλιος στον ουρανό. Μόνο γκρίζα παραμορφωμένα σύννεφα. Κοιτάς στο δρόμο, παρατηρείς τους περαστικούς. Προσπαθείς να μπείς στο μυαλό τους. << Τι να σκέφτονται άραγε;>>  και συνεχίζεις. <<Πως να είναι η ζωή τους; είναι χαρούμενοι;>>  Ποτέ δεν θα μάθεις. Άλλοι φοράν ένα ζεστό και αισιόδοξο χαμόγελο. Άλλοι πάλι, μόνοι τους να περπατάν κάπως σκυθρωποί και δεν μπορείς να διακρίνεις καν το πρόσωπο τους. Όλοι όμως πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Ακόμα και στον τρόπο που χαμογελάνε. Κάποιων το χαμόγελο είναι ψεύτικο, ψυχρό, μουδιασμένο. Σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι. Ίσως την αδυναμία τους, ίσως το κενό στην ψυχή τους. Ποιος ξέρει;. Μετά το μάτι σου πέφτει στις πολυκατοικίες. Είναι τόσο γκρίζες, τόσο μονότονες. Όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Με κούρασαν. Δεν τις αντέχω. Νιώθω πάντα μια βαθιά θλίψη, μαραζώνω και μου χαλάει η διάθεση. Αρχίζει τώρα να ψιχαλίζει. Η βροχή καθαρίζει την πόλη. Την καθαρίζει απο την <<βρωμιά>> που έχουν οι πολυκατοικίες. Ο ουρανός έγινε σκούρος και άγριος. Η φύση δείχνει την κακή της πλευρά. Ο κόσμος κλειδώνεται στα σπίτια του κοιτάζοντας τους <<πέντε τοίχους>>. Όλοι κάθονται άπραγοι και δεν υπάρχει επικοινωνία πια σε μια οικογένεια. Πιστεύουν πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Περιμένουν. Τίποτα όμως δεν θα γίνει αν δεν πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία, αν δεν κάνουν κάτι. Η βροχή δυναμώνει και κρυώνω πολύ. Πάω μέσα στο σπίτι,έτσι κι αλλιώς ούτε εγώ μόνη μου μπορώ να αλλάξω την κατάσταση.